Galatasaray-Liverpool Maçından Kalan 5 Şey

Fatih Terim: 17 mayıs 2000 sonrası hem Türk futbolunda, hem Galatasaray'da olumlu olduğu kadar olumsuz anlamda da çok şey değişti. Bu başarının mimarlarından Fatih Terim de bu değişimden nasibini aldı elbette ve birçokları bunun olumsuz yönde olduğunu düşünür. Haklılık payı da yok değildi lakin Fatih hoca o şişkin ego yerine onu başarıya götüren hırsına tekrar kavuşmuş, bir de bunun yanına belki de başarısız deneyimlerin getirdiği dinginliği de katmış. Bunların da dışında 2011 Galatasarayı başarı kültürü erozyona uğramış, bu yola giden bilgisini de yükselen ekonomik güçle ters orantılı olarak kaybetmiş bir takım. Bugün Galatasaray'a kim olduğunu hatırlatabilecek ağırlığa sahip tek isim de o. Galatasaray yönetimi çok başlı bir canavar misali hem birbirine, hem de etrafına saldırıyor, bunun vereceği zararları tartacak kadar güveni dahi birbirlerine duymuyorlar. Terim bu dengeyi sağlayabilecek tek unsur Galatasaray'daki. Bu yüzden doğrularıyla, yanlışlarıyla taraftarın onu kabul etmesi Galatasaray'ın geleceği adına çok ama çok mühim. 52 bin kişilik o stadyum "İmparator" diye inledikçe Fatih hocanın da eli güçlü olacak. Bunu dün stadyumda olan herkes hissetti.

4-3-2-1: Galatasaray'ın çift forvetli, eski usül bir 4-4-2 oynayacağı düşünülüyordu ancak hem Inter, hem de Liverpool maçları bu söylemleri bir anlamda taca çıkardı. Benim Fatih hocanın gelişinden beri yazdığım "Euro 2008 4-3-3'ü" beklentimin bir Galatasaray versiyonunu bu maçlarda sahada gördük. Dörtlü savunmanın önünde üçlü bir merkez orta saha, derinde Felipe Melo, önlerinde ise oyun kurucu Selçuk İnan. Selçuk'u ikileyen oyuncu ise Sabri Sarıoğlu. Sağ ve sol kanatlar forvete destek verirken ileri uçta kadronun belki de tek gerçek 9 numarası Milan Baros var. Şu takımdan çıkabilecek en başarılı ve trend futbola uygun model. Şu kadrodan ve düzenden şikayet edilebilecek tek şey bazı oyuncuların kalitesi ve kötü alışkanlıkları. Bunların toplamının yarattığı savunma hattı sıkıntısı ise hâlâ masada. Bunu transferle çözmekten başka çare yok.

Orta Saha Her Şeydir: Blogda bazen tekrara girmek kaçınılmaz oluyor, bu da o anlardan biri ama futbol konuşuyorsak benim için saha içinde ilk prensip bu: Orta sahası kuvvetli olan oyuna hükmeder ve kazanır. Üç merkez oyuncuda bir vasat oyuncu belki takımı bir kademe aşağı çeker ama zirve takım kimliğine halel getirmez ancak Galatasaray, artık saymaktan bıktığım seneler boyunca orta sahayı hep kotarılmış bölge olarak gördü ve vasat oyuncularla doldurdu. Mehmet Topal'ın kariyer zirvesi yaptığı yıldan bu yana Galatasaray şampiyonluk göremiyor ve bu tesadüf değil. Selçuk İnan, Felipe Melo... Dün bu iki oyuncuyu izleyince ve bu oyuncuların takımda çehreyi ne kadar değiştirdiği görünce bunu bir kez daha anladım. Allah bu iki oyuncuyu da sakatlıktan, kart cezasından ve beladan korusun. Amin!

The champions!: Galatasaray taraftarının Şampiyonlar Ligi tema müziğini duyup iliklerinde hissetmediği zaman 5 seneyi geçti. Sezon sonunda bu hasret 6 sene olacak. İçeride bir Liverpool maçı oynamak bu açıdan büyük bir anlam taşıyordu ve benim gibi takımın altın çağında büyümüş insanlara bu takımın gerçek kültürünün ne olduğunu tekrar hatırlatıyor. Şu takımı Şampiyonlar Ligi'nde izlemek gibisi yok. Orta yuvarlakta sallanan sekiz yıldızlı logo, ki o yıldızlardan biri ilk Şampiyonlar Ligi'ne katılan ekiplerden biri olan Galatasaray'ı temsil eder, kulaklarda ise "The Champions!" diye bağıran o güzel ses. Özledik!

Andy Carroll: Yok böyle bir fizik... Kaan Kural LeBron James için der Homo Sapiens 1.1 diye, bu da aynı familyadan. Boyu, vücudu, kalıbı, tam bir azman herif. Önümde ısınırken attığı şutlar zaman zaman futbola ihanet gibi gelse de bu adam iyi futbolcu. Umarım şu cüsseden yeni nesil bir Emile Heskey yerine büyük bir golcü çıkar...