Kadıköy'de 71 Ruhu

Türkiye'de futbola ilgili duyan ve Galatasaray ya da Fenerbahçe taraftarı olan her genç bir apaçilik dönemi geçirmiştir, anti FB/GS türevi sitelere girmiştir, oradaki şehir efsanelerini gerçek kabul etmiş, bunlarla sonu olmayan gereksiz tartışmalara girmiştir. Mizacım gereği belli ölçüleri aşmamakla birlikte benim de futbola salt bir pencereden baktığım bir zaman dilimi vardı elbette, yukarıdaki şehir efsanelerini de bolca okumuşluğum. Lakin içlerinde bir tanesi var ki bu iletişim/bilgi çağında yaşanması mucizesi olan bir facia, bir komedyayla neredeyse birebir aynı.

Sezon 1970/71. Galatasaray 40, Fenerbahçe 39 puanla son haftaya giriyorlar ve Fenerbahçe'nin şampiyonluğu için önce Beşiktaş'ı yenip Galatasaray'ın Ankara'da PTT'ye yenilmesi gerekiyor. TRT Radyosu'ndaki bağlantı problemi sebebiyle Galatasaray maçı da dinlenemediğinden durum tam bir muamma. Mithat Paşa'da oynanan maçta Fenerbahçe, Ogün Altıparmak'ın golüyle durumu 1-0 yaptığında Galatasaray'ın da PTT karşısında 2-0 mağlup olduğu haberi geliyor. Beşiktaş maçı sonrası kutlamalara başlayan Fenerbahçeli oyuncular ve taraftarlar, TRT Radyosu'nun doğru skoru geçmesiyle tam bir şok yaşıyorlar çünkü Galatasaray, PTT'yi 7-1 mağlup etmiş ve 42 puanla şampiyon olmuştur.

Bugün dakikalar 92'yi gösterdiğinde Saraçoğlu Stadı'nın sivrizekalı anonsçusu "2-2, 2-2!" diye bağırarak belki de yukarıdaki olayın da ötesine geçen, tarihi bir skandala imza attı. Bu anonstan etkilenenler sadece taraftarlar değildi ve futbolcular 93. dakikada kazanılmış ve şampiyonluk adına son ümit olan duran topta 11 kişi rakip kaleye gitmek yerine topu sakince kendi kalesinde olan Volkan'ın önüne yuvarladılar. Fenerbahçe'nin şampiyonluk ümitleri o anonsla söndü aslında.

Bugünü Denizli'yle eşleştirmek ilk bakışta anlamlı duruyor ama 2006 Fenerbahçe'siyle bugünün Fenerbahçe'si arasında bence dağlar kadar fark vardı. Kaleyi 38 kere yoklayan, her seferinde doğru pası, pozisyonu kollayan, akla gelebilecek her yolu deneyen bir Fenerbahçe. Sahada 11 oyuncu varsa bence 9'u sahaya müthiş bir özveri koymuşlardır, maç için ellerinden geleni yapmışlardır. Eve gelene kadar birkaç Fenerbahçeliyle konuştum. Onlar da bu mücadelenin farkındaydılar. Ortak tek bir isyan vardı, o da bu mücadeleyi koyan futbolcuları adam akıllı bir alkışla uğurlayamamaktı. Bence Fenerbahçe adına asıl üzüntü verici olan bence bu buruk vedaydı. En azından ben olsaydım hissettiğim bu olurdu.

Yalan yok, bir Galatasaraylının Fenerbahçe'nin şampiyonluğu kaybetmesinden memnun olmaması gibi bir durum olamaz, kendilerini diğeri üzerinden tanımlayan takımlar bunlar. Haftalardır parmak hesabı yapan, olasılık hesaplayanlardan biri de bendim elbette ama bu skandal her ne kadar komik olsa da bir yandan da yanı başında ağlamaklı olan arkadaşının hissiyatına kulak vermeden yapamıyor insan. Fenerbahçe 1000 kere oynasa 1000 kere kaybetsin isterim ama şu görüntülere bakarken vicdanım da el vermiyor hani. Olmamalıydı...